Nigdy nie postawisz normalnego kroku, nigdy nie pokocha cię żadna dziewczyna, będziesz zawsze sam...[1] Sam... Stale powtarzające się echo: sam... i au revoir: wiecznie powtarzające się pożegnania – to esencja życia hrabiego Henryka Toulouse de Lautreca. Ani sława i sukcesy, ani przyjaciele i oddana gospodyni, ani kochająca matka, ani złudne salony w porywającej Belle Époque - salony, w których spotykał: O. Wilde’a, A. France’a, C. Debussy'ego, S. Bernhardt, J. Whilstera... i piękne hrabianki czy księżne - ani niezależność finansowa nie zatarły w zbolałym sercu Henryka pragnienia bycia kochanym przez kobietę; nie wypełniły też nigdy wokół niego poczucia pustki – odwiecznej zgryzoty, którą jest samotność człowieka. Henryk osiągnął wiele jakby eksperymentując, jakby mimo - gdzieś poza istotą życia - lecz nie osiągnął tego, czego najbardziej pragnął: choć kochał nie raz, sam nie był kochany; stało się tak, jak wyrokowała w okrutnych słowach towarzyszka miłych chwil z jego młodzieńczych lat – kuzynka Deniza. Dlaczego nie był kochany? Bo inny był. Inny - nie dlatego, że duszę miał inną czy umysł inny, ale dlatego, że inny z wyglądu był. Ale zanim choroba zdeformowała jego ciało i utrudniła chodzenie – biegał jak większość dzieci, bawił się i śmiał; poznawał świat odwzorowując rysunkiem jego naturę; portretował też ukochaną matkę (jej portrety namalowane dziecięcą ręką syna znajdują się w muzeum w Albi – miejscu narodzin artysty). Ten utalentowany śliczny chłopczyk, a potem brzydki mężczyzna, od chwili przemienienia w kalekę – cierpieć miał zawsze już. I serce jego cierpiało, i ciało. A przecież niełatwo od bólu ciała ucieka się, choć może nieco łatwiej niż od udręk duszy.